Horizin

Een gedicht over lezen en hoe stom dat kan zijn.

Horizin

 Niet dat ik het moeilijk vind
Ik vind er gewoon niks an
Liever zit ik hier op het hek
Beetje naar de horizon turen

(Waarom heet het horizon? Klopt voor geen meter
Iedereen weet: een zon is rond
Horizin is toch veel beter: een zin is lang en breed)

Deze kan ik prima lezen:
Bos-kerk-bos-molen-mast-mast-bos
dat flap ik er in een keer uit
zonder haperen, zonder fout:
Boskerkbosmolenmastmastbos
En weet je wat het betekent?
‘De rand van het Beukenwoud
waar ik drie hutten heb gebouwd’

En daar, daar staat dus:
Hek-paaltje-paaltje-koe-paaltje-koe-boom-sluisje
En dat betekent:
‘Gebied waar je goed kunt slootjespringen
en waar je salamanders vindt
en mooie slakkenhuisjes’

Maar als ik staar naar een papier
staan de letters stijf en stom,
houden hun mond
Niks te vertellen
Kom ik bij ‘onmiddellijk’,
verdwaal ik tussen dee’s en ellen
En ik verzuip in het moeras
van ‘sch’ en ‘ng’ en ‘eu’ en ‘ui’
Met elke zucht van de juf
kruip ik dieper in mijn trui

Niet dat ik het moeilijk vind
ik vind er gewoon niks an
Liever zit ik hier op het hek
Klim er maar es bij, juffrouw
dan lees ik voor
Zal je es zien
dat ik vloeiend weilands kan

Simon van der Geest